Συνέντευξη με την NinalmLuftschloss - "Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω"

Συνήθως, η συνέντευξη του συγγραφέα πηγαίνει μαζί με το αφιέρωμα όμως η συζήτηση μου με την γλυκιά Ευγενία είναι μεγάλη και ενδιαφέρουσα οπότε αποφάσισα να της δώσω ξεχωριστό χώρο.

Η ιστορία της "Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω" είναι μία ιστορία που μου γέννησε πολλά ερωτήματα και ευτυχώς η συγγραφέας του δέχτηκε να μου απαντήσει σε όλα!
Απολαύστε τη!!!

Πες μας λίγα λόγια για να γνωρίσουμε την κοπέλα πίσω από το περίεργο όνομα NinalmLuftschloss.

Nina im Luftschloss. Luftschloss, με την κυριολεκτική σημασία, σημαίνει ''παλάτι το οποίο

είναι φτιαγμένο από αέρα''. Το λεξικό παρόλα αυτά, δίνει την σημασία: ''Ένα όνειρο το οποίο δεν είναι ρεαλιστικό''. Το επέλεξα ίσως γιατί είναι η αγαπημένη μου λέξη και γιατί πολλές φορές τα όνειρά μου φαντάζουν για πολλούς απατηλά, άπιαστα, για πολλούς μοιάζουν στην πραγματικότητα με παλάτια κατασκευασμένα από αέρα, από καπνό, από ένα τίποτα. Για εμένα, τα όνειρα αυτά, τα παλάτια αυτά, είναι το σπίτι μου, το καταφύγιό μου εξου και η πρόθεση ''im'' ( in dem) = ''στο'' . Η Νίνα που ζει στο παλάτι που είναι φτιαγμένο από αέρα. Αυτή είμαι λοιπόν... Και για πολλούς ίσως είμαι και εγώ

φτιαγμένη από αέρα.

Είμαι ένας άνθρωπος που προσπαθεί με κάθε τρόπο να δείξει το όμορφο πρόσωπο του κόσμου αυτού. Που προσπαθεί να ''ξυπνήσει'' εκείνους που κοιμούνται βαθιά χαμένοι στα προβλήματα που νομίζουν πως έχουν.

Πώς γνώρισες το Wattpad και τι σου έδωσε το έναυσμα να ξεκινήσεις να δημοσιεύεις τις ιστορίες σου εκεί;

Το Wattpad, το ανακάλυψα τυχαία! Ψαχούλευα στο ίντερνετ για ένα μέρος στο οποίο θα μπορούσα, δωρεάν, να δημοσιεύω τις ιστορίες που γράφω αλλά και να διαβάζω και άλλες ενδιαφέρουσες ιστορίες γραμμένες από ανθρώπους, που μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος για την συγγραφή και τα βιβλία γενικά.

Βιβλία, γράφω από πολύ μικρή. Συγκεκριμένα από το 2009 που απέκτησα το δικό μου Laptop. Στην αρχή έγραφα μικρά παραμυθάκια, άλλες φορές έγραφα ένα-δύο κεφάλαια πάνω σε ένα βιβλίο που είχα διαβάσει και δεν μου άρεσε το τέλος, ε, εγώ μέσω της συγγραφής έδινα το τέλος που μου άρεσε! 

Με μάγευε αυτό! Ένιωθα -και νιώθω ακόμα- σαν ένας μικρός Θεός. Ένας μικρός Θεός που τα ξέρει όλα και μπορεί να τα ελέγχει όλα.

Θάρρος για να δημοσιεύσω αυτά που έγραφα δεν είχα ποτέ μέχρι την μέρα που γνώρισα το Wattpad. Ίσως αποτελεί για εμένα το μέσο με το οποίο νίκησα τον φόβο μου και το μέσο που με βοηθάει να βελτιώνομαι και να εμπνέομαι ακόμα περισσότερο ακούγοντας γνώμες άλλων ανθρώπων που διαβάζουν τις ιστορίες μου. Ο φόβος μου λοιπόν, ο φόβος μου με ώθησε στο να αρχίσω να δημοσιεύω τις ιστορίες μου.

Από την ιστορία σου φαίνεται ξεκάθαρα μια μεγάλη αγάπη της ηρωίδας προς την Γερμανία, εσύ συμμερίζεσαι αυτή την αγάπη της Κριστίνε;
Η Κριστίνε μου... Αχ. Αγαπάει τρελά την Γερμανία η Κριστίνε. Αγαπάει πολύ τον τόπο που γεννήθηκε. Θα σας μεταφέρω όμως για λίγο στην Αρχαία Ελλάδα. Οι αρχαίοι Έλληνες, πίστευαν πως οι θεοί έπλασαν τον άνθρωπο και τα ζώα στο εσωτερικό της Γης και πως στην ουσία η Γη είναι εκείνη που τους γέννησε... Μάνα Γη... Θεωρούταν για εκείνους τιμή, το να ζει κανείς στον τόπο που γεννήθηκε. Ήταν τιμή να ζεις και να προσφέρεις στον τόπο από τον οποίον οι πρόγονοί σου γεννήθηκαν από την μάνα Γη. Γι αυτό εξάλλου και η εξορία ήταν πολύ ταπεινωτική και βαριά τιμωρία. Όσο απλή και ανώδυνη μοιάζει για τους περισσότερους σήμερα. Η Κριστίνε λοιπόν, ως Ελληνίδα, φαίνεται να πιστεύει και εκείνη το ίδιο. Η Κριστίνε ήταν δεμένη και εξαρτημένη από τον τόπο που γεννήθηκε. Ήθελε να προσφέρει σε εκείνον τον τόπο. Και έτσι, όταν ήρθε και η δική της ώρα για την δική της ''εξορία'' η αγάπη και η νοσταλγία της για την Γερμανία τετραπλασιάστηκαν! Την συμμερίζομαι για εγώ την αγάπη αυτή. Μα σε καμία περίπτωση στον βαθμό της Κριστίνε. Έχω ακούσει πολλά για αυτή μου την αγάπη εξ αιτίας της οικονομικής διαμάχης ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Γερμανία, εξ αιτίας των πολέμων. Μα έχω να πω μόνο μια\ φράση: Οι Γερμανοί ( και αντίστοιχα οι Έλληνες) δεν είναι οι πολιτικοί τους. Η ομορφιά της χώρας, δεν έχει να κάνει με την οικονομία και την πολιτική. Είναι περισσότερα αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους παρά αυτά που τους χωρίζουν... Γιατί λοιπόν εμείς να
επικεντρωνόμαστε σε εκείνα που μας χωρίζουν; Το να αγαπάς δύο χώρες, να έχεις δηλαδή δύο πατρίδες, είναι ευλογία από τον Θεό!

Πολλοί αναγνώστες σου αναρωτιούνται, είναι αληθινή ιστορία;

Ναι, η ιστορία είναι αληθινή...

Αληθινή όπως λέμε βιογραφία ή βασισμένη σε αληθινά γεγονότα όμως έχει εμπλουτιστεί με μυθοπλασία;
Ο κορμός της είναι η αληθινή ιστορία, αλλά ναι, την έχω εμπλουτίσει με γεγονότα της δικής μου φαντασίας, για να γίνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, για να προβάλλω ακόμα περισσότερες χαμένες αξίες, για να δέσει καλύτερα η όλη ιστορία μου.

Από πού προήλθε λοιπόν «η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω»; 
Μακάρι να ήταν δική μου ιστορία. Μακάρι να είχα την τιμή να γνώριζα τόσους διαφορετικούς και σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου. Μακάρι να έπαιρνα τόση αγάπη όση πήρε η ηρωίδα μου. Δεν είναι δική μου ιστορία. Είναι η ιστορία μας φίλης που αγαπώ πολύ. Μιας φίλης που με τιμάει κάθε μέρα όλο και περισσότερο η εμπιστοσύνη που μου δίνει.
Για την ιστορία αυτή λοιπόν, έχω περάσει πολλές ώρες της μέρας στον υπολογιστή. Γράφε, σβήνε, γράφε, σβήνε, συμπλήρωνε από εδώ, ααα κάτι σαν να λείπει από εκεί. Έχω περάσει πολλές ώρες αγκαλιά με την ατζέντα μου κρατώντας σημειώσεις που μου έλεγε η ίδια. Μια ατζέντα, ένας υπολογιστής και μια κούπα γαλλικός καφές. Αυτά χρειάστηκα από υλικά για να φτιάξω την ιστορία μου. Μα, χρειάστηκε και υπομονή, μεράκι, χρόνος, αγάπη για να βγει το αποτέλεσμα ακριβώς όπως το ήθελα, μοναδικό.

Πιστεύεις ότι η Κριστίνε θα μπορούσε ίσως να αποφύγει κάποια από τα λάθη που έκανε, αν είχε ίσως κάποια φίλη να την συμβουλεύει;
Ναι. Πολύ πιθανό σενάριο. Ξέρετε, όσο δυνατός άνθρωπος και αν είσαι, όσο ώριμος, όσο λογικός, έρχονται κάποιες στιγμές στην ζωή, στις οποίες χρειάζεσαι ένα στήριγμα. Έναν άνθρωπο που θα σε αγκαλιάσει και θα σε αφήσει να ξεκουράσεις πάνω σε αυτόν την ψυχή σου, έστω και για λίγο. Η φιλία για εμένα είναι από τα πιο ακριβά δώρα που μπορεί να αποκτήσει κάποιος κατά την διάρκεια της ζωής του. Με τους φίλους μπορείς να μιλήσεις ακόμα και για θέματα που φοβάσαι να συζητήσεις με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αρκεί αυτοί οι φίλοι, οι λίγοι, οι πολλοί, δεν έχει καμία σημασία πόσοι θα είναι, να είναι αληθινοί. Να σε καταλαβαίνουν πραγματικά. Δεν χρειάζεται να δίνουν συμβουλές. Χρειάζεται απλά να είναι πάντα εκεί για εσένα. Να ξοδέψουν μισή ώρα από την μέρα τους για να τρέξουν δίπλα σου, για να ακούσουν την φωνή σου στο τηλέφωνο. Αυτό όλο το πακετάκι απουσίαζε από την ζωή της Κριστίνε. Και την σημάδεψε. Είναι πολύ άσχημο να μεγαλώνεις μόνος σου. Να μένεις μόνος σου. Εσύ και οι σκέψεις σου.

Τι πιστεύεις ότι την έκανε να είναι τόσο μοναχική; Έπαιξε κάποιο ρόλο ο χωρισμός των γονιών της και η απουσία του πατέρα από την ζωή της;
Οι περιστάσεις την έκαναν μοναχική ναι. Βάλτε τον εαυτό σας στην θέση της: Ένα παιδί με δύο αδέρφια. Το ένα πολύ μεγαλύτερο, το άλλο πολύ μικρότερο. Το μεγάλο εξαφανισμένο. Οι γονείς από το πρωί μέχρι το βράδυ στην δουλειά. Εκείνη, μόνη μαζί με την νταντά της.
Στην ουσία, η Κριστίνε γεννήθηκε μόνη της. Γεννήθηκε μοναχική, δεν περίμενε τον χωρισμό των γονιών της για παράδειγμα για να γίνει μοναχική. Απλά, μετά τον χωρισμό των γονιών της η μοναχικότητά μεγάλωσε.
Από την άλλη πλευρά, το πατρικό πρότυπο είναι απαραίτητο για κάθε παιδί. Άλλο μητέρα και άλλο πατέρας. Όσο καλή μητέρα και αν είχε, όσο πολύ και να μπορούσε να την αγαπάει και για τον πατέρα της, ποτέ δεν μπόρεσε να γίνει ο πατέρας της. Ακριβώς γιατί ήταν ημητέρα της. Και ως μητέρα δεν μπόρεσε να δώσει στις κόρες της όλα εκείνα που θα τους έδινε ο πατέρας τους. Τα προβλήματα όμως δεν σταματούν εκεί. 
Όλη η πορεία της ζωής της, όλα τα προβλήματα που αντιμετώπισε επιδείνωναν το πρόβλημα της μοναχικότητας που είχε από μωρό παιδί.

Ανάμεσα στην πλοκή της ιστορίας συμπεριλαμβάνονται και κάποια πολύ ταιριαστά ποιήματα. Από πού προέρχονται;
Αχ τα ποιήματα... Τα ποιήματα είναι τα καμάρια μου! Πριν γράψω κάθε κεφάλαιο, έτρωγα τον κόσμο να σκαρφίζομαι ποιο ποίημα μπορεί να ταιριάζει εδώ, ποιο εκεί, ποιο στο άλλο...
Τα ποιήματα τα θεωρώ θησαυρό. Τα θεωρώ απαραίτητο συμπλήρωμα για τέτοιου είδους ιστορίες. Μέσα από αυτά επιβεβαιώνεις κατά κάποιον τρόπο, την καθολικότητα που έχουν οι υπάρχουσες ή οι χαμένες αξίες που προβάλλεις σε κάθε κεφάλαιο. 
Έχω χρησιμοποιήσει το ''Μονόγραμμα'' του Ελύτη, το ''Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας'' του Λειβαδίτη, αλλά και στίχους από ποιήματα ξένων ποιητών και στίχους τραγουδιών. Τι θα ήταν άλλωστε η ζωή χωρίς την ποίηση; Αναπόσπαστα λοιπόν κομμάτια της ιστορίας μου, και ευχάριστο διάλειμμα για τους αναγνώστες θαρρώ!

Πες μας λίγα λόγια για την καινούργια ιστορία που ανεβάζεις στο wattpad; Είναι και αυτή αληθινή ιστορία;
Το ''ο καθένας για τον εαυτό του'' δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πλοκή της συγκεκριμένης ιστορίας. Είναι μυθιστόρημα που συμπεριλαμβάνει ιστορικά γεγονότα και ''φωτίζει'' μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Η ιστορία, είναι άλλο ένα πάθος μου. Εξου και η συγκεκριμένη ιστορία. Είναι καθαρά προϊόν μυθοπλασίας και σκοπό έχει να προβάλλει το πόσο σημαντικό είναι να μην είσαι ρατσιστής και εθνικιστής. Να προβάλλει το πόσο εύκολα μπορεί να καταστραφεί η ζωή κάποιου από αποφάσεις άλλων. Να δείξει πως ο πόλεμος, όσο και να μην το καταλαβαίνουν πολλοί άνθρωποι όταν γίνεται εξ αιτίας του φανατισμού, δεν έχει κανένα μα κανένα πλεονέκτημα. Ούτε για τον νικητή ούτε για τον ηττημένο. Για κανέναν. 
Τέλος, θα σας αφήσω να σκεφτείτε μόνοι σας: Πως μπορεί, άνθρωποι διαφορετικής καταγωγής, οικονομικής κατάστασης και κοινωνικής θέσης να είναι τόσο ίδιοι; Τόσο διαφορετικοί μα ταυτόχρονα τόσο ίδιοι;




Διαβάζοντας την ιστορία σου, μου έκανε τρομερή εντύπωση πως η φωνή της Κριστίνε μεγαλώνει, ωριμάζει καθώς περνούν τα χρόνια. Πώς κατάφερε μια νεαρή γυναίκα, όπως εσύ, να περιγράψει τις σκέψεις και την συμπεριφορά μιας ωριμότερης γυναίκας τόσο παραστατικά και αληθοφανή;
Πολλοί μου το έχουν ρωτήσει αυτό. Η απάντηση μου παρόλα αυτά είναι πως δεν ξέρω!
Προφανώς με βοήθησε πολύ το ότι η ηρωίδα μου ήταν ένας άνθρωπος που γνώριζα καλά. Η αλήθεια είναι, πως ο τρόπος σκέψης της μοιάζει αρκετά και με τον δικό μου.
Πριν γράψω το οτιδήποτε προσπαθούσα να φανταστώ τη σκηνή με πάσα λεπτομέρεια. Με κάθε πιθανή αντίδραση της ίδιας και των ανθρώπων που ήταν εκεί. Κατά κάποιον τρόπο δηλαδή γινόμουν η Κριστίνε πριν από κάθε κεφάλαιο. Άλλες φορές με επιτυχία...
Άλλες φορές όχι με τόση επιτυχία...

Δεδομένου ότι η ιστορία είναι πραγματική, εσύ ως Ευγενία έχεις κάποιο ρόλο σε αυτή;
Αν και είχα σκοπό να μην αποκαλύψω τίποτα σχετικά με τον δικό μου ρόλο στην ιστορία, δεν γίνεται να μην σου απαντήσω. Έχω ναι. Εγώ είμαι εκείνη η μαθήτρια της ηρωίδας μου.
Το παιδί που λέει πως απέκτησε. 

Το ήξερα! Η ιστορία φαίνεται να έχει ανταπόκριση και να έχει αγαπηθεί από τους αναγνώστες. Σκέφτεσαι να κυνηγήσεις τον δρόμο της έκδοσης;
Έχει περάσει άπειρες φορές από το μυαλό μου, μα κάτι με κρατάει πίσω. Ίσως φοβάμαι την κριτική, ίσως πάλι προτιμώ να την διαβάζουν ''λίγοι και καλοί''. Τουλάχιστον όσο είμαι ανήλικη όχι. Δεν θέλω να την εκδώσω. Αργότερα ίσως το τολμήσω. 

Θα ήθελες να πεις κάτι στους αναγνώστες σου;
Θα ήθελα να τους αφιερώσω ένα ποίημα και δύο λόγια από καρδιάς:
1. Ένα ποίημα που πολλοί λένε πως έγραψε ο Λουντέμης μα δεν ισχύει. Γράφτηκε από μια κοπέλα στο μπλόγκ της με ψευδώνυμο ''η τάδε'' . Διαβάζοντας κάποια σχόλια έμαθα πως ονομάζεται Χριστίνα... ''Να μάθεις να φεύγεις'' από την Χριστίνα και όχι από τον Λουντέμη τελικά... Παρόλα αυτά παραμένει ένα από τα πιο καλογραμμένα και γεμάτα ποιήματα που έχω διαβάσει στη ζωή μου:
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας
Να φεύγεις - αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο
Να τρέχεις μακρυά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας - αποδέξου το)
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι - από 'κει που δεν ξέρουν γιατί σε
κρατάνε
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση την σχέση την κοροϊδία
κοροϊδία
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό
κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλυφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο
Και. Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι' αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ' αυτά
Κάπου, κάποτε το έγραψε μια Χριστίνα. Μα είναι γραμμένο σαν να το έχει γράψει η δικιά
μου Χριστίνα ή να το έγραψε κάποιος για την δικιά μου Χριστίνα. Το ποίημα είναι ύμνος...
Ύμνος απόλυτα ταιριαστός με την ιστορία μου!

2. Δύο λόγια από καρδιάς:
Ποτέ να μην συμβιβαστείτε με κάτι λιγότερο από αυτό που πραγματικά αξίζετε. Να μάθετε να έχετε στόχους, όνειρα, αξίες και ιδανικά. Να λέτε '' εγώ θέλω να πετύχω αυτό'' , ''εγώ ονειρεύομαι εκείνο'' χωρίς να ντρέπεστε. Τα όνειρα και οι φιλοδοξίες δεν είναι κακό πράγμα. Κακό είναι να ξυπνάς και να αφήνεις τον εαυτό σου να πήζει στην ρουτίνα της γκρίζας πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που στην ουσία χρώμα δεν έχει γιατί το γκρι μόνο χρώμα δεν θυμίζει. Να έχετε στόχους και να τους φωνάζετε με όλη τη δύναμη της ψυχής και της καρδιάς σας. Να ακουστούν τα όνειρά σας μέχρι την άλλη άκρη της Γης. Να τα μάθει ο κόσμος. Να σας θαυμάσει. Από μίζερους ανθρώπους έχουμε χορτάσει. Από θαρραλέους έχουμε ανάγκη. Προσοχή όμως: Τα όνειρα ας πατούν με τις μύτες στην
πραγματικότητα. Αλλιώς η απογοήτευση θα είναι μεγαλύτερη.
Να την μοιράζεστε την χαρά σας. Να την μοιράζεστε την λύπη σας. Τον θυμό σας. Μην
αφήνετε όλα αυτά τα συναισθήματα να σας τρώνε την ψυχή. Μην αφήνετε αυτό που σας
τρώει να χορτάσει. Μην μιμείστε την Κριστίνε.
Είναι ωραία η ζωή όταν την μοιράζεσαι... Είναι ακόμα πιο ωραία όταν είσαι καλά με τον
εαυτό σου. Μα είναι ακόμη πιο ωραία όταν τα έχεις βρει με εσένα και μετά μοιράζεις την
αγάπη σου στους άλλους. 
Ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ  ιδιαίτερα την γλυκύτατη Ευγενία, -NinalmLuftschloss- (έμαθα να το γράφω!) για την υπέροχη συνέντευξη που μου παραχώρησε και της εύχομαι να είναι πάντα τόσο ευαισθητοποιημένη και γεμάτη λογοτεχνικές ανησυχίες ώστε να γράφει και να μας χαρίζει μεγάλες επιτυχίες!!!!

Διαβάστε το ΑΦΙΕΡΩΜΑ στην ιστορία της "Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω".