Οι περιπέτειες της Αριάδνης: Γκαντεμίαση

   Ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο;

*από πίσω ακούγονται φωνές: πείνα, πόλεμος, ρύπανση, θάνατος*

   Όταν τα πράγματα σου πηγαίνουν ανησυχητικά καλά (στην περίπτωση μου: ένα 7,2 σε ένα διαγώνισμα που είχα διαβάσει μόνο τη θεωρία, τουλάχιστον 20 νέοι ακόλουθοι στο tumblr μέσα σε μια μέρα ( life goals) και το γεγονός πως ο πατέρας μου έφερε πέντε κιλά σοκολάτες στο σπίτι) και το μισό κεφάλι σου είναι κάπως:



"Απόλαυσε το Αριάδνη, η ζωή είναι ωραία."

και το άλλο μισό κεφάλι:

"Όκει, όκει, κάτι πάει στραβά, κάτι πάει ΠΟΛΥ στραβά. Κατά πάσα πιθανότητα την επόμενη μέρα θα έρθει η Αποκάλυψη, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση."

Έτσι κύλησε η προηγούμενη βδομάδα μου... και μετά... ε, μετά έγινε η Αποκάλυψη που λέγαμε...

   Αρχίζοντας με την προηγούμενη Πέμπτη που χάλασε το κινητό μου... RIP Τομ (ναι, έτσι λέω το κινητό μου από τον γνωστό ηθοποιό Tom Hiddleston - αν δεν τον ξέρετε, δεν σας μιλάω. Βασικά αν δεν τον ξέρετε, τι κάνετε με τη ζωή σας; Αυτή η ηλιαχτίδα είναι το μοναδικό πράγμα που σκέφτομαι 24/7-)

  Η δραματική ιστορία του χαμού του Τομ πάει κάπως έτσι:

   Εγώ ξυπνάω το πρωί της Πέμπτης στις 4 (επειδή έβλεπα στον ύπνο μου πως ένα τρελό παιδάκι προσπαθούσε να με σκοτώσει με κάτι σύριγγες, τρέχα γύρευε) και κάνω την κίνηση να δω τι ώρα είναι στο κινητό. Μια κίνηση που συνήθως ακολουθείτε από το να ανοίξει το Ίντερνετ και να διαβάσω fanfic μέχρι να ξημερώσει, επειδή έχω και προτεραιότητες τρομάρα μου. Και πάνω που πάω να κλείσω ξανά την οθόνη και να ακουμπήσω το κινητό στο κομοδίνο, Ο ΤΡΟΜΟΣ: 4% μπαταρία!


   Εκεί τσίριξα σαν να είδα το φάντασμα του Μάρλεϊ από την Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ντίκενς, μεγάλη η χάρη του.
(έχω μεγάλα ψυχολογικά με αυτό το φάντασμα... for reasons... Το είχαμε δει στο σχολείο και πέρασε τη μισή ταινία, κρυμμένη κάτω από το μπουφάν της κολλητής μου, τρέμοντας. Είμαι τόσο γενναία!)

   Κάνω μια τρομερή εκκίνηση -θα με ζήλευε και ο Γουσέιν Μπολτ - και βουτάω για το φορτιστή μόνο και μόνο για να δω πως ΕΙΝΑΙ στην πρίζα. 

   Δεύτερο σοκ της ημέρας. 

   Πετάγομαι όρθια, τρέχω για δεύτερη πρίζα. ΤΙΠΟΤΑ! Δεν έλεγε να φορτίσει η μαλακία. Πολλά παρακάλια, φωνές, κλάματα, και δυο μπουνιές αργότερα απλά τα παράτησα και κάθισα στο κρεβάτι με το κινητό να αργοπεθαίνει στα χέρια μου. *κάποιος να βάλει καταθλιπτική μουσική από πίσω, κάτι που να ταιριάζει στην περίσταση. Ευχαριστώ πολύ* Ένιωσα σαν να πέθαινε ο πρωτότοκος γιος μου. 

   Αντίο Τομ, θα σε θυμάμαι για πάντα! 

(θα τον πάω για σέρβις κάποια στιγμή στο μέλλον οπότε ο χωρισμός δεν θα είναι για πάντα-πάντα αλλά αφήστε με λίγο να είμαι δραματική) 

   Τι άλλο χρειαζόμουν για μια υπέροχη μέρα; Α, ναι, να ξεχάσω και τα γυαλιά μου στο σπίτι... Συγχαρητήρια Αριάδνη, μπράβο Αριάδνη, είσαι πανέξυπνη Αριάδνη! Όλη τη μέρα κυκλοφορούσα στο σχολείο με το ύφος της αγελάδας κάπως "Ε; Ε; Τι λέει εκεί; Τι γράφει εκεί;" και κουτουλούσα σε ΟΛΕΣ τις επιφάνειες, τοίχους, θρανία, κάγκελα, καθηγητές... Και συνειδητοποίησα πόσο απαραίτητα είναι αυτά τα κομμάτια γυαλί επειδή όταν δεν βλέπεις ξαφνικά ΟΛΕΣ οι λέξεις στον πίνακα διαβάζονται ως βρισιές. Πέρασα γύρω στα δέκα λεπτά την ώρα της βιολογίας προσπαθώντας να καταλάβω γιατί έγραφε "μαλάκας" στον πίνακα. 

   

Αφήστε που επειδή δεν είχα και το κινητό μου έπρεπε να κοινωνικοποιηθώ κιόλας. Εγώ; Να κοινωνικοποιηθώ; Τι θα γίνει μετά; Θα σταματήσω να είμαι και fangirl; 

   Άσχετο, αλλά αναρωτιέμαι ποιος σκέφτηκε τα γυαλιά σαν ιδέα; Ή γενικά υπάρχουν μερικά πράγματα τα οποία είναι τόσο άκυρα. Ας πούμε το γεγονός πως τρώμε σαλιγκάρια. Κάποιος, σε κάποια φάση της ιστορία σήκωσε από το έδαφος ένα από αυτά τα γλοιώδη, απαίσια, αηδιαστικά πράγματα και είπε "Ο, ας το βράσουμε, είμαι σίγουρος πως θα είναι πεντανόστιμο" 

(ps: έχω φάει μια φορά στη ζωή μου σαλιγκάρι και ήταν από τις εμπειρίες που προσπαθώ να διαγράψω από τη μνήμη μου) 

   Όμως, πάμε πίσω στα σημαντικά θέματα: 

   Α, ναι, η γκαντεμιά μου. 

   Επειδή μεταξύ των άλλων, κατάφερα να αρρωστήσω... Πάλι... Και έλειψα δυο μέρες από το σχολείο και φανταστείτε: Γράψαμε και τις δύο μέρες διαγωνίσματα! Εννοώ wtf? Θα πρέπει να τα γράψω μόνη μου τώρα; Όλοι είχαν τη δυνατότητα να αντιγράψουν και εγώ θα κάτσω μόνη μου να τα γράψω; Τι γίνεται; Κόσμε, με ξέχασες; Πως υποτίθεται πως θα γράψω βάση στη φυσική κατεύθυνσης αν δεν έχω τη διπλανή μου να μου τα λύσει; 

... και τώρα σκέφτομαι πως κάπου στον κόσμο παιδάκια πεθαίνουν από την πείνα... 

... ναι, έχω πολύ σημαντικά προβλήματα... 

Αριάδνη!