Ένα άλλο γράμμα για του Αγίου Βαλεντίνου - της Ρένιας

Σήμερα ο έρωτας έχει την τιμητική του!!! 

Για αυτό θα εγκαινιάσουμε αυτή την καινούργια ενότητα με ένα γράμμα για τον έρωτα!

Εδώ θα φιλοξενούνται κατά καιρούς κείμενα για διάφορα θέματα από την αγαπημένη μας Ρένια!!!

Απολαύστε!!!!

«Το ξέρω ότι είσαι θυμωμένη… Μα εγώ…»

«Θυμωμένη; Όχι ψυχή μου, ήμουν κάποτε εξαγριωμένη μαζί σου, μα όχι πια. Το να τρέφω οργή για ‘σένα σημαίνει ότι σου επιτρέπω να με πληγώνεις, και κουράστηκα να πληρώνω για παρελθοντικά σφάλματα. Πλέον αδιαφορώ για ‘σένα, και έτσι προχωρώ».

Πόσο θα ήθελα να στα πω αυτά. Πόσο θα ήθελα να πω αυτά τα ψέματα, μόνο και μόνο για να σε πληγώσω, έστω και λίγο. Πόσο θα ήθελα να νοιάζεσαι και να μην μου καίγεται καρφί.

Μα δυστυχώς, συμβαίνει το αντίθετο. Ακόμα νοιάζομαι για ‘σένα, και μάλιστα κάποιες φορές πνίγομαι από όσα νιώθω για ’σένα, απ’όσα ένιωθα για ‘σένα και απ’όσα ήσουν και θα είσαι για εμένα. Δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου, και αν μη τι άλλο, δεν σε αγαπάω. Μπορεί η προδοσία και ο πόνος που μου προσέφερες απλόχερα χρόνια πριν να με κάνουν, ακόμα και τώρα, χίλια κομμάτια, μα δεν μπορώ να σβήσω έτσι απλά τις όμορφες στιγμές μας.

Ήμασταν παιδιά, ίσως έφηβοι τότε. Είχαμε όμως την παιδική περιέργεια, την παιδική καρδιά, το παιδικό γέλιο και την παιδική επιθυμία να μεγαλώσουμε γρήγορα. Αυτό το τελευταίο μας κατέστρεψε, ή πιο σωστά, εμένα κατέστρεψε γιατί εσύ δεν νοιάστηκες, και δεν ξέρω αν μια συγγνώμη φτάνει. Δεν ξέρω ποιος πρέπει να την πει, ποιος το οφείλει στον άλλο. Για χάρη του λιγοστού εγωισμού μου (σε αυτό το θέμα πάντα, γιατί μ’εσένα πάντα χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου) θα πω εσύ.

Έκλαψα πολύ, ξέρεις. Καμιά φορά πιάνω το είδωλό μου στον καθρέφτη να κλαίει, σιωπηλά, ανέκφραστα, μα την ίδια στιγμή σπαρακτικά, όταν σε σκέφτομαι, και ντρέπομαι. Όχι αρκετά για να μην σκεφτώ να σε πλησιάσω και να σε βαρέσω για όσα έκανες, έκανα, κοινώς κάναμε. Να εκτονωθώ, να πάρω την εκδίκησή μου από εσένα τον αδίστακτο, τον κακόκαρδο, τον απαράδεκτο, τον αναίσθητο άνθρωπο που βλέπω κάθε μέρα.

Είσαι το κέλυφος του αγοριού που ήσουν κάποτε, όπως είμαι κι εγώ. Πέθανα μέσα σου, μα εσύ ζεις στην δική μου ψυχή, και το χειρότερο είναι πως δεν θέλω να σε ξεχάσω, να γίνεις μια κενή ανάμνηση ξεθωριασμένη από τον χρόνο. Δεν θέλω να σε «σκοτώσω» έτσι, γιατί είσαι ένα κομμάτι μου. Δεν σε παρατάω, όχι ακόμα.

Δεν ενδιαφέρομαι για τρελά πράγματα, απλώς θέλω να γίνουμε όπως ήμασταν κάποτε.

Μα αυτή η επιθυμία είναι από μόνη της τρελή. Έχουμε αλλάξει και οι δύο. Εγώ(μέσα σε όλα τ’άλλα) έχω χάσει το χαμόγελό μου, και εσύ… Την ικανότητά σου να εμπαθείς. Το καλύτερο πράγμα μέσα σου πλέον είναι ο οίκτος, και σε λυπάμαι γι’αυτό.

Την Κυριακή είναι του Αγίου Βαλεντίνου. Θυμάμαι πώς μειδιούσες όταν μ’έβλεπες να ωρύομαι πως είναι μια εμπορική γιορτή, και πως ο καθολικός Άγιος Βαλεντίνος δεν  αποσκοπούσε οι καταστηματάρχες να εκμεταλλεύονται το όνομά του και εκείνο της αγάπης για να ικανοποιήσουν την φιλαργυρία τους. Θυμάμαι πως μου έλεγες να σκάσω και ότι παίρνω τα πράγματα υπερβολικά σοβαρά και κυριολεκτικά, τόσο που μάλιστα χάνω το νόημα και την μαγεία τους, με εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο κολλημένο στα χείλη σου. Εκνευριζόμουν ακόμα περισσότερο, μα στο τέλος γελούσαμε μαζί, γιατί είχες επικρατήσει με την στάση σου προς το θέμα. Το γέλιο σου είναι νικήσει το κατσούφιασμά μου.

Μα τώρα, ποιος θα το αφαιρέσει; Μόνο εσύ μπορούσες να το κάνεις, και τώρα είναι λες και δεν υπάρχεις.

Πριν χρόνια, είχα διαβάσει για τα «γράμματα αγάπης» που γράφονται για την εν λόγω ημέρα. Τα είχα περιπαίξει, πιστεύοντας πως ήταν κάτι άχρηστο, χάσιμο χρόνου. Μα σήμερα, εκμεταλλεύομαι το γεγονός πως έχω αυτό το στυλό και το χαρτί, και προσπαθώ να σου δείξω πώς βλέπω εγώ τα πράγματα. Είναι ειρωνικό, αλήθεια. Αν ήσουν εδώ, θα κουνούσες το κεφάλι και μ’ένα θλιμμένο μειδίαμα θα με ρωτούσες τρυφερά τι συνέβη. Τι συνέβη σ’εμένα.

Μα δεν είσαι εδώ. Πρέπει να το θυμίζω στον εαυτό μου συνέχεια, γιατί η απουσία σου είναι μονίμως αισθητή. Δεν είσαι τώρα πια εδώ, και πρέπει ή να προσπαθήσω να το αλλάξω αυτό, ή να αλλάξω τον τρόπο που νιώθω σκέφτομαι. Νιώθω ανέτοιμη όμως.

Φοβάμαι. Έχω γεμίσει φυλλάδια και φυλλάδια γράφοντας μονάχα αυτή την λέξη. Χωρίς εξηγήσεις. Χωρίς να σταματώ. Γιατί ο φόβος του να αλλάξω κι άλλο, ο φόβος του να αφήσω μια ανάμνηση να γίνει θρύψαλα, ο φόβος γενικότερα με κρατάει πίσω.

Πίσω σ’εκείνον. Πίσω σ’εσένα.

Δεν ξέρω αν ντρέπομαι ή λυπάμαι επειδή φοβάμαι. Ποιος ξέρει, ίσως νιώθω εκατομμύρια πράγματα, μα δεν τα εκλαμβάνομαι τελείως, γιατί είμαι «τυφλή»: όλα είναι μαύρα, εξαιτίας σου!

Καταραμένα συναισθήματα. Καταραμένη ζωή. Καταραμένε εσύ. Καταραμένη εγώ.

Μην με παρεξηγήσεις, όμως. Δεν είναι πως γράφω αυτό το… γράμμα να το πω;, για να σε κάνω να με δεις αλλιώς, να σε κάνω να με αγαπήσεις όπως κάνουν όλα τα κοριτσάκια και αγοράκια του κόσμου. Δεν είμαι έτσι εγώ, μου στερήθηκε βλέπεις και αυτό.

Αυτό που αποσκοπώ, για να είμαι ξεκάθαρη, είναι να βγάλω όλο αυτό το σύννεφο από μέσα μου. Βοηθάει κάπως. Θα ήθελα πολύ να το διάβαζες αυτό την Κυριακή, απλώς γιατί θέλω να ξεκαθαριστούν τα πράγματα μεταξύ μας, έστω και αργά. Μην με ρωτήσεις γιατί με νοιάζει, βλάκα. Πάντα θα με νοιάζει, και μετά από τόσο διάβασμα, το ξέρεις.

Φοβάμαι και πάλι. Δεν θέλω να σβήσεις, πες κάτι, θα αλληλοξεχαστούμε! Είσαι μια ασθενής φλόγα πλέον… Μου λείπεις. Δεν φαίνεται; Σε νοσταλγώ, σε προσμένω. Και ενώ ξέρω πως δεν πρέπει να το κάνω, συμβαίνει γιατί ακόμα πιστεύω σε εσένα.

Ηλιθιότητες! Και οι δύο ξέρουμε πως αν στο έδινα αυτό το… πράγμα να διαβάσεις, δεν θα το έκανες. Και σε αντιπαθώ γι’αυτό… Νομίζω δηλαδή. Δεν έχεις μάτια που επικοινωνούν με την ψυχή σου πλέον. Αυτές οι σελίδες χαρτί, αυτός ο γνώριμος γραφικός χαρακτήρας, η νοσταλγία και η γλυκόπικρη γεύση των γεγραμμένων δεν θα σε αγγίξουν. Για’σένα θα είναι μόνο η απόδειξη της αδυναμίας μου, ενός ακόμα αφελούς κοριτσιού. Είναι άδικο για ΄μένα, μα έτσι είναι.  Και άμα προσπαθήσεις να το αρνηθείς αυτό, είσαι ένας ψεύτης άξιος της μοίρας του.

Μέχρι να βρω μια στιγμή διαύγειας σ’αυτή την δίνη των παραισθήσεων που ονομάζεται πραγματικότητα, να σε προσεγγίσω και να εκφράσω όσο καλύτερα γίνεται όσα νιώθω για ‘σένα, εσύ πρέπει να αλλάξεις. Άλλαξα και εγώ, και είμαι απολύτως σίγουρη πως κάποια στιγμή θα αλλάξεις και πάλι. Απλώς δεν ξέρω αν θα είναι για το καλύτερο ή το χειρότερο.

Μέχρι τότε, σε κακονυχτίζω, απαίσιο άτομο που με σκοτώνεις καθημερινά.

-Τα ονόματα είναι περιττά στοιχεία. Για’σένα θα έπρεπε να είμαι κάτι παραπάνω από μια σειρά χαρακτήρων ενός αλφαβήτου, ακριβώς όπως είσαι εσύ για ‘μένα. -