Αυτή είναι μόνο μία από τις πολλές περίεργες ερωτήσεις που πρέπει να απαντήσει κάποιος που ενδιαφέρεται να νοικιάσει το διαμέρισμα με τον αριθμό 1 της οδού Φολγκέιτ.
Το βραβευμένο αριστούργημα του ιδιόρρυθμου αρχιτέκτονα Έντουαρτ Μόνκφορτ είναι ένα σπίτι ξεχωριστό, υπερσύγχρονο με μίνιμαλ αισθητική και 200 κανόνες!
Αρχικά, προοριζόταν για προσωπική κατοικία της οικογένειας του αρχιτέκτονα όμως μετά από τον αιφνίδιο θάνατο τους το σπίτι αναζητά τον ιδανικό ένοικο όπου θα συμφωνήσει με τους όρους που επιβάλλονται στο ενοικιαστήριο και «επειδή αποτελούν και περιοριστικές συμφωνίες, δεν είναι διαπραγματεύσιμοι και δεν μπορούν ν’ αλλάξουν. Είναι ένα άκρως αυστηρό συμβόλαιο. Στην ουσία είναι μια λίστα από πρέπει και δεν πρέπει. Δηλαδή, κυρίως δεν πρέπει. Καμία αλλαγή κανενός είδους, εκτός κι αν συμφωνηθεί εκ των προτέρων. Καθόλου χαλιά ή μοκέτες. Καθόλου πίνακες. Καθόλου φυτά σε γλάστρες. Καθόλου διακοσμητικά. Καθόλου βιβλία… Όχι φυτά στον κήπο, όχι κουρτίνες…»
Η Έμα και η Τζέιν είναι οι δύο γυναίκες που θα περάσουν από τη δύσκολη διαδικασία της συνέντευξης με τις παράξενες ερωτήσεις («Θα θυσιαζόσασταν για να σώσετε δέκα αθώους άγνωστους;», «Δέκα χιλιάδες άγνωστους;») και θα καταφέρουν να κατοικήσουν στο σπίτι σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους. Οι αναγνώστες ακολουθούν τις ζωές τους από την στιγμή που κάνουν την αίτηση μέχρι και την τελευταία μέρα που θα μείνουν σε αυτό το σπίτι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η εμπειρία θα αλλάξει την ζωή τους για πάντα.
Προσωπική άποψη :
Αυτό ήταν ένα από τα βιβλία που ήθελα καιρό να διαβάσω. Μόλις το πήρα στα χέρια μου ξεκίνησα κατευθείαν να το διαβάζω όμως δεν μου άρεσε τόσο πολύ ώστε να το συνεχίσω. Η ιστορία και οι χαρακτήρες δεν φάνηκε να έχουν κάτι ιδιαίτερο να πουν. Εκτός, από το σπίτι όπου οι περιγραφές και οι δυνατότητες του ήταν το καλύτερο σημείο του βιβλίου, μέχρι την μέση σχεδόν της ιστορίας, δεν καταλάβαινα γιατί έχει γίνει τόσο ντόρος γύρω από αυτό.
Μετά από καιρό, αποφάσισα να το συνεχίσω μήπως τελικά ήταν κάπως καλύτερο αργότερα και όντως ήταν! Η σχέση των ενοίκων με τον αρχιτέκτονα και η σκιαγράφηση των προσωπικών τους ψυχολογικών προφίλ μέσα από τα γεγονότα και τις ιστορίες τους είχαν ενδιαφέρον. Επίσης, το τέλος ήταν απρόβλεπτο και αυτό δίνει ώθηση στην γενική εικόνα του βιβλίου.
Δυστυχώς, όμως δεν είναι ένα από τα βιβλία που μπορώ να πω ότι θα έβαζα στις πρώτες θέσεις των προτιμήσεων μου. Είναι απλά ένα βιβλίο για να περάσεις την ώρα σου...
Συγγραφέας :
Για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω ο συγγραφέας αποφάσισε να εκδόσει το βιβλίο αυτό με το ψευδώνυμο J. P. Delaney και με μία πρόχειρη έρευνα στο διαδίκτυο μπορεί κάποιος να βρει ότι ο συγγραφέας ονομάζεται Antony Capella/και έχει γράψει κυρίως ρομαντικά μυθιστορήματα αλλά από αυτή την χρονιά πρόκειται να εκδώσει και άλλα με το ψευδώνυμο του (believe me, the perfect wife).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου