Όταν το κάρμα με τιμώρησε με γρίπη

   Μπορώ να πω πως πέρασα ένα συγκλονιστικό Σαββατοκύριακο.

   Την Πέμπτη στο φροντιστήριο κάπου στη μέση του μαθήματος, συνειδητοποίησα πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

Μην φανταστείτε τίποτα παράξενο, τα συνηθισμένα, απλά ζαλιζόμουν λίγο, έβλεπα τα πράγματα διπλά, πέθαινα, έτρεχε η μύτη μου, βρισκόμουν σε χειρότερη αφασία από ό,τι συνήθως (και αυτό λέει πολλά επειδή η συνηθισμένη απάντηση μου σε ερωτήσεις των καθηγητών είναι το βλέμμα της αγελάδας ακολουθούμενο από ένα "ΕΕΕ;;;;;;").



 Τέλος πάντων, με λίγα λόγια πριν το καταλάβω βρισκόμουν με τρία πακέτα χαρτομάντιλα ανοιγμένα στα πόδια μου να καταριέμαι το διάβολο - δηλαδή τη διπλανή μου - που με κόλλησε. Να μου πεις τώρα, φτερνίστηκε στη μάπα μου, πως να μη με κολλήσει;
   Όταν γύρισα στο σπίτι πήρα το δραματικό μου ύφος: "Πεθαίνω, μην με ακουμπάτε, νιώθω την αρρώστια να με καταστρέφει από μέσα."

   Η μάνα μου δεν ενθουσιάστηκε ιδιαίτερα αλλά εγώ, εκεί, επέμενα "πεθαίνω" και "παθαίνω". (πως δεν με έχουν πετάξει ακόμα από το σπίτι, ένας θεός ξέρει)
   Ο πατέρας μου, από την άλλη, μου έφερε ένα πακέτο ροζ χαρτομάντιλα και μετά γελούσε όταν νόμιζα πως μου άνοιξε η μύτη και πήρε χρώμα το χαρτί.
   Γιατί η οικογένεια μου είναι κουλή;

   Εγώ ήθελα απλά να ξαπλώσω στο κρεβατάκι μου, μαζί με τη συλλογή από μυξομάντιλα, να παραπονιέμαι στον τοίχο για την ατυχία μου και να διαβάζω φάνφικ. Τόσα πολλά ζητούσα;
   Πάντως έβγαλα το άχτι μου κλαψουρίζοντας όλη μέρα:
"Πεθαίνω, έχω χολέρα και λέπρα και καρκίνο και έμπολα."
"Μπαμπά, σημείωσε σε παρακαλώ τη διαθήκη μου."
"Καλέστε έναν ιερέα, είναι η ώρα μου να εξομολογηθώ πριν αφήσω το μάταιο τούτο κόσμο."
"To google λέει πως θα πεθάνω, το google είναι σοφό."
"Αριάδνη, απλά τρέχει η μύτη σου, σκάσε."

 Ήμουν με άλλα λόγια κάπως όπως στο gif...
   Γενικά, δεν είμαι καθόλου δραματική.

Αφήστε το άλλο που συνέβη, μετά από το τέλος της αρρώστιας μου (που διήρκεσε το πολύ μια μέρα αλλά πάλι ήταν πολύ επικίνδυνη, μην με κοροϊδεύεται) είχαν έρθει στο σπίτι κάτι φίλες της αδερφής μου. Εγώ, λοιπόν, πέρασα όλη τη μέρα κλειδωμένη στο δωμάτιο βγαίνοντας μόνο για να πω την κλασική ατάκα: "Αν πεινάτε, τώρα είναι η ευκαιρία σας. Ήρθαν οι πίτσες και αν αργήσετε, πολύ φοβάμαι πως δεν θα βρείτε τίποτα πάνω" και ύστερα γύρισα πάλι στη σκοτεινή τρύπα δίπλα από το κρεβάτι μου όπου μπορώ να κουλουριαστώ και να διαβάσω γκέι φάνφικ (αντί να κάνω μαθηματικά που έγραφα την επόμενη μέρα... σωστές επιλογές Αριάδνη, συγχαρητήρια) μέχρι που τα παιδάκια άρχιζαν να φεύγουν. Οπότε χτυπάει κάποια στιγμή και ο κώδων και ακούω αγορίστικες φωνές στη σκάλα.
   Είχε έρθει ο αδερφός μιας κοπέλας για να την πάρει. Πετάγομαι εγώ σε φάση "Είναι στο σπίτι μου, δεν μπορεί να τρέξει. Αν είμαι πολύ γρήγορη δεν πρόκειται να μου ξεφύγει όποιος και αν είναι."
 
 Τσέκαρα φωνή, ωραία φωνή. Ενθουσιασμός εγώ. Να φανταστείτε, μέχρι και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη για να στρώσω τα μαλλιά μου στο κεφάλι. Βάζω μια ζακέτα για να κρύψω την τρομερή μπλούζα πιτζάμας που φορούσα και βγαίνω στο διάδρομο. Ξέρετε κάπως "Α, έβγαινα από το δωμάτιο και τελείως μα τελείως τυχαία έπεσα πάνω σου, αχ τι κρίμα. Θέλεις να μου πεις το τηλέφωνο σου και να μου επιτρέψεις να σε κλειδώσω στο υπόγειο για να μην μπορείς να γλιτώσεις από μένα;"

   Και πάνω που το σχέδιο πηγαίνει μια χαρά...
   ...ανακαλύπτω πως ήξερα τον αδερφό της κοπελίτσας... πηγαίναμε μαζί σχολείο... κάποτε... και τον αντιπαθούσα.
  Φαντάζεστε σοκ:

"Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου για σένα, έκανα ΑΥΤΗ τη θυσία και τόλμησες, επαναλαμβάνω τόλμησες να είσαι ΕΣΥ;"
   Μετά πήρα το bitch face μου και έτρεξα στις σκάλες. Ευτυχώς είχαμε κάτι τάρτες πάνω για να γλυκάνω τον πόνο μου. Μπορεί να μην βρήκα κάποιον κούκλο έξω από την πόρτα μου, αλλά τουλάχιστον κέρδισα ένα κιλό χάρη σε άπλετη σοκολάτα.

Αριάδνη!

PS: Όταν είστε άρρωστοι μην ψάξετε για τα συμπτώματα στο google κατά πάσα πιθανότητα θα βγάζει τα εξής αποτελέσματα: καρκίνος, εγκυμοσύνη. Δεν υπάρχουν άλλες αρρώστιες για το Ίντερνετ!