Το πρώτο βιβλίο της Ναταλίας Βαϊοπούλου ανήκει στο είδος της επιστημονικής φαντασίας αφού όλα διαδραματίζονται στο μέλλον, στην Ενότητα Ειρήνης γύρω από ανθρώπους διαφορετικούς από όλους τους άλλους αλλά ταυτόχρονα είναι μία κραυγή ενάντια στην διαφορετικότητα και τον ρατσισμό.
Τις μεταλλάξεις.
Οι μεταλλάξεις είναι όντα που, λόγω του γονιδίου Ρ5, έχουν αποκτήσει συγκεκριμένες ηλεκτρομαγνητικές ικανότητες. Είναι πλάσματα που μπορούν να ανάβουν λάμπες με την αφή τους και να ελέγχουν από απόσταση μικρά και μεγάλα, μεταλλικά αντικείμενα. Ιστορικά γεγονότα και αμέτρητες επιστημονικές έρευνες μιλούν για τον απόλυτο κίνδυνο που είναι αναγκαίο να απαλειφθεί.
Οι μεταλλάξεις πρέπει να πεθάνουν.
Είναι δύσκολο να εντοπιστούν. Οι μεταλλάξεις μοιάζουν με ανθρώπους, συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι και μιλούν σαν άνθρωποι. Δεν παύουν, όμως, να είναι η συντριπτική μειοψηφία, όντα ασταθή, λάθη της φύσης, με μοναδικό σκοπό να φέρουν την καταστροφή.
Ή μήπως δεν είναι;
Τι είναι οι μεταλλάξεις; Πόσες υπάρχουν; Αποτελούν πραγματικό κίνδυνο;
Η Αιμιλία είναι μία μετάλλαξη που κρύβεται από τον κόσμο. Πιστεύει πως είναι ένα γενετικό τέρας και έχει μία παράλογη επιθυμία: θέλει να ζήσει.
Ο Ορφέας είναι επίσης μετάλλαξη. Ξέρει τα μυστικά πίσω από το γονίδιο Ρ5. Μαζί με μία ομάδα, που κρύβεται στις σκιές, προσπαθεί να αποκαλύψει την αλήθεια.
Μία κοινωνία που τρέφεται από την τρομοκρατία και τον φόβο…
Καλώς ήρθατε στην Ενότητα Ειρήνης!
Προσωπική Άποψη : Αρχικά πιστεύω ότι πρέπει να επισημάνω ότι η Επιστημονική Φαντασία που μπλέκεται με την δυστοπία αλλά έχει και εφήβους στα πρόθυρα ενηλικίωσης είναι το αγαπημένο μου είδος βιβλίων. Μπορώ να διαβάσω την μία ιστορία μετά την άλλη χωρίς σταματημό. Ειδικά, αν κάποια από αυτές με τραβάει στις σελίδες της και με κάνει να αγωνιώ για την συνέχεια, μπορώ να την διαβάσω ακόμη και σε μία ¨καθισιά¨ - όπως λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι - .
Επιστημονική Φαντασία από Έλληνα συγγραφέα δεν έχει τύχει να διαβάσω ξανά.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι μου άρεσε! Δεν μπορώ να πω ότι η ιστορία της Ναταλίας ανέβηκε στο πάνθεον των αγαπημένων μου ιστοριών αλλά λαμβάνοντας υπόψιν ότι πρόκειται για πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα και την διαφορετική φιλοσοφία που διακατέχει τους εκδοτικούς οίκους της Ελλάδας από εκείνους του εξωτερικού, η βαθμολογία που θα του έδινα είναι 3,5/5 ★★★☆
Θα ήθελα να αναφέρω πρώτα τι μου έλειψε και για αυτό αφαίρεσα το έναμιση αστέρι.
Μου έλειψε η δράση! Μας ενημερώνεις για μία ομάδα ανθρώπων που όλοι, τους φοβούνται για τις απίστευτες εξωπραγματικές ικανότητες τους. Το αποτέλεσμα όλου αυτού του φόβου είναι να θανατώνονται απλώς γιατί υπάρχουν και το μόνο που έχουν να παρουσίασουν είναι ένα τσούρμο παιδιά που μετακινούν μεταλλικούς βόλους; Που είναι τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία και η άμυνα τους εναντίον μεταλλικών αντικειμένων; Δεν υπάρχει καθόλου αναφορά σε προσπάθεια ή έστω σκέψη σε κάποιον από αυτούς να βρει τρόπο να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του για να αμυνθεί.
Που είναι οι ηγετικές φιγούρες που θα τους οδηγήσουν μέσα από συγκεκριμένο σχέδιο στην νίκη; Που είναι η εκπαίδευση και η ανάπτυξη των ικανοτήτων τους; Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι τα κρατάει για το επόμενο βιβλίο της σειράς, το οποίο σίγουρα θα μας ενθουσιάσει!
Προς το τέλος του βιβλίου υπάρχουν πολλές αποκαλύψεις μαζεμένες και έχω την αίσθηση ότι περιγράφονται γρηγορότερα από ότι τους αρμόζει.
Επίσης, είμαστε στο μέλλον και τρώνε παστίτσιο και έχουν ακριβώς τον ίδιο τρόπο ομιλίας, τα ίδια ονόματα με σήμερα; Κάτι δεν μου κολλάει... Δεν θα έπρεπε τα πράγματα να είναι διαφορετικά από τα σημερινά;
Δεν υπάρχει καμία αναφορά στον κόσμο εκτός της Ενότητας Ειρήνης, ούτε κάποια επισήμανση για το ποιος τόπος βρισκόταν πριν εκεί.
Τέλος εντόπισα και λίγες αστοχίες στην επιμέλεια.
Ολα τα υπόλοιπα όμως μου άρεσαν!
Λάτρεψα την ιδέα και με έκανε να θέλω να μάθω την λογική πίσω από το γονίδιο Ρ5.
Οι χαρακτήρες είναι όλοι διαφορετικοί και ο καθένας έχει την δική του ξεχωριστή φωνή, τις δικές του σκέψεις, έγνοιες και συναισθήματα.
Κυρίως συμπεριφέρονται ακριβώς όπως θα περίμενα να συμπεριφερθούν τα άτομα της ηλίκιας τους παρορμητικά, με μεγάλη προσκόλληση στις ιδέες και στα ιδανικά τους και με αίσθημα δικαίου που έχει χαθεί πλέον από τους μεγαλύτερους που έχουν δει και αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.
Η εξέλιξη της ιστορίας μέσα από διαφορετικά πρόσωπα δεν με ενόχλησε, εκτός ίσως από λίγες επαναλήψεις, οι οποίες όμως δεν χαλάνε την πλοκή. Μου άρεσε ο άμεσος, λιτός τρόπος γραφής χωρίς λεπτομερείς περιγραφές αλλά αρκετές για να σου δώσουν την αίσθηση του χώρου και των ατόμων.
Μπόρεσα να διαβάσω ολόκληρο το βιβλίο χωρίς να νιώσω την ανάγκη να προσπεράσω κάποιο σημείο του, παρόλο που αποτελείται από 600+ σελίδες.
“Τα περιστέρια της Ειρήνης δε θα πέσουν από τους ουρανούς νεκρά. Τα κοράκια του πολέμου δε θα δουν το φως ποτέ ξανά”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου